Wiersz #3

Impreza

Wirowałam

Wirowałam jak cyklon pchnięty w ruch skrzydłami motyla

Wirowałam

Skakałam

Unosiłam się. 

I ludzie byli wokół roześmiani jak młode kwiaty 

Tak sztywni z początku

I tak żywi gdy do ich mózgu dotarły cząstki ognia. 

Wirowałam

Rzucałam emocjami, choć one wciąż oblepiały mnie

Jak miód, który nie chce się zmyć i wabi pszczoły. 

Lecz znalazłam niepamięć 

Zdobyłam wolność

Beztroskę

Więc wciąż byłam ta co kiedyś 

I choć umysł mój nigdy nie lśnił tak jasno

Ja wirowałam

Udając

Że i mnie palą cząstki ognia

Przyjęłam je jak gorzkie przyjaciółki 

Popijając słodkimi nieznajomymi. 

Wirowałam. 

I gdy nie miałam już sił szukałam spokoju w słowach. 

Patrzyłam 

Na ludzi

Ich radość

Beztroskę

I wreszcie

Działałam wedle chęci, niewzruszona

I wreszcie

Było mi wszystko jedno. 

Czy trzeba tak cierpieć by znaleźć siebie? 

***

Hej, co prawda wczoraj byłam na najgorszej imprezie w moim życiu (choć bawiłam się tak źle głównie z własnej winy), ale na ogół kocham chodzić na dzikie inby i zapominać, tonąć w muzyce i adrenalinie XD. Ten wiersz powstał po jednej z takich mocnych imprez i wyjątkowo jest biały oraz nieco pogmatwany (wpływ poezji Sylvii Plath). 

~Anelim

Wiersz #2

Dłonie jak dłonie starca
I dusza jak stara znudzona.
Choć kwitną ciepło dni marca,
W niej kurczy się wszystko i kona.

Muzyka miast myśli w uszach,
Kawa miast snu w żyłach,
Miast słów uśmiech rozkrusza
obawy, które sama ukryła.

Wiersze szare miast prozy,
Marker miast pióra w ręku,
Obojętność słodka miast grozy,
Nic już nie napisze; pełna lęku.

Skóra spękana jak gadzia
I dusza ślicznie spękana.
Już smutek się na nią nadział
I tęsknota uciekła złamana.

Jak słodko jest żyć bez pragnień,
Jak pięknie czerwone mogą być usta!
Gdy nikt mnie już wolą nie nagnie,
Gdy jestem w środku już pusta...

***

Elo, to jeden z moich ulubionych własnych wierszy (#narcyzm), ale nijak nie mogę wymyślić do niego tytułu. Pomożecie?

~Anelim

Końce i początki. Wiersz #1

Hej... Więc oto wracam, ja, Anelim po bardzo długiej przerwie podczas której zaczęłam wątpić, czy będę to wszystko kontynuować. No cóż, byłam dość zajęta i wiele się działo w moim życiu, również wiele rzeczy nieprzyjemnych. I dlatego nie będzie już, nawet po powrocie opowiadań ani recenzji. Będą za to... wiersze.
Tak, zamiast na fanpage będę wstawiać je tu, miło mi jeśli ocenicie.

Lubię... słowa

Lubię się bawić językiem 

Jak dama buty słowa dobierać 

I z fałszywości wszelkiej rozbierać

Uśmiechy pozorów ustawione szykiem. 

Lubię ludzi mocno zadziwiać 

Jak ryb rozwarte ich oczy 

Przez moment póki życie nie zamroczy 

Lubię myśli własne wykrzywiać. 

Lubię szukać to co zgubiłam

Wśród natłoku zasad i wymogów

Wśród poetów, kwiatów i bogów 

W głębi duszy lubię co wyrzuciłam. 

~Anelim

Świadoma (Opowiadanie 16)

 Świadoma

 Lepiej spłonąć od razu, niż tlić się powoli...

 ~ Kurt Cobain

Musi znaleźć odpowiedź.
Wirujące wokół papiery nie ułatwiają zadania. Opadają miękko na ziemię, zanim zdąży je złapać i podrzeć. Zanim pozbywa się kolejnych wyróżnień, pośród których jej szuka. To niemożliwe...
Musi mieć jakąś skazę. Tylko ją ukryli, zakopali pod miłymi słówkami od wychowawców. Nie, nie mogła być tak grzecznym i miłym dzieckiem.
Drży coraz mocniej. Dzienniczek z czwartej klasy wylatuje jej z rąk. Osuwa się na kolana, włosy wypadają z przykładnego koka.
Łzy cicho płyną po policzkach, spadając na podłogę strychu.
Zaczyna padać.

***

Oni wszyscy są tacy sami.
Fioletowy korektor powinien zatuszować cienie pod oczami. Nie mogą widzieć, że nie spała. Trzecią noc z rzędu.

Taty nie powinno być na śniadaniu, tylko w pracy. Niefart chce, że idzie na nocną zmianę, a ona o tym zapomniała.
- Nic ci nie jest, Laurko? – pyta przy śniadaniu jakby nigdy nic.
Z trudem przełyka kawałek kajzerki.
Nic się nie dzieje. On tylko nadchodzi. Wielki dzień dla tego świata.
- Nie, jestem tylko trochę zmęczona. Projekt w szkole.
Który zrobi na kolanie w autobusie. I tak dostanie szóstkę.
Zarzuca torebkę na ramię, całuje tatę w policzek i wychodzi. Bez kurtki. Poza domem czuje pewną ulgę. Naciąga rękaw swetra na rany i idzie przed siebie. Pada deszcz, ale krople omijają ją szerokim łukiem. Na razie.
Będą na ciebie patrzeć.
Ludzi na ulicy trochę dziwi nastolatka nieprzygotowana na złą pogodę, ale jeszcze bardziej dziwi ich zmiana statusu znajomych na facebooku. Patrzą w ekrany telefonów, nie zwracają na nią uwagi. Tym lepiej dla nich.
Już niedługo telefony na nic im się nie przydadzą.
Na przystanku stoją nastolatkowie. Idealny moment na zapalenie e-papierosa przed szkołą, w której trzeba się ukrywać przed nauczycielami. A tu można poszpanować bez konsekwencji.
Laura poznaje parę osób. Dwóch chłopaków z klasy. Dziewczyna w miniówce – z równoległej. Zastanawiające jest jak zmieściła w tak małej torebeczce wszystkie książki...
Oni wszyscy są tacy sami.
- Laura?
Przenosi wzrok z grupy nastolatków na chłopaka stojącego przed nią. Głos więźnie jej w gardle.
Przywitaj się. Zgrywaj pozory, że jesteś normalna. Jak przed wszystkimi.
Głos więźnie jej w gardle.
- O, cześć – mówi spokojnie, głosem nieco zbyt bezbarwnym – jedziesz dzisiaj autobusem czy wagary?
Jego usta wykrzywia dziwny grymas. Nie zmienia to faktu, że są ładne. Zbyt ładne, by był taki sam jak wszyscy. Wsiadają do autobusu. Przez dłuższą chwilę milczą. "Co powiedziałam nie tak?"
- Robisz coś dzisiaj po szkole?
- Nic - odpowiada zupełnie machinalnie prawdę. Nie zdążyła ugryźć się w język. Shit.
- Może byśmy gdzieś razem wyszli?
"Chcesz iść na randkę ze MNĄ? Jest tyle innych dziewczyn, które prosto powiedziałyby Tak. Ale ja? Ja jestem inna. Niebezpieczna. Lepiej dla Ciebie, żebyś trzymał się ode mnie z daleka."
- Jednak na śmierć zapomniałam, że mam dzisiaj dentystę. Może innym razem...
Wysiada z autobusu, wpadając na ścianę wody. Przystanek za wcześnie. Adam chce za nią podążać, lecz oddzielają ich automatyczne drzwi. Chłopak posyła jej zdziwione spojrzenie, ale ona odwraca się tylko na pięcie. I biegnie.
Inni zawsze milczą, gdy są najbardziej potrzebni.

***

Monika siedzi jak zwykle tylko trochę dalej od średnio popularnej klasowej grupki. Opaska z ćwiekami niestarannie ukrywa odrosty w żarówiastoniebieskich włosach. Dziewczyna ma na sobie ulubione rozwalające się trampki, wytartą, szarą koszulę i nieco zbyt krótką, czarną spódnicę. Na rękach tkwią setki bransoletek, od srebrnych aż po takie ze sznurka na bieliznę. Zanim Laura zdąży do niej podejść, ta zrywa się na równe nogi i biegnie w jej kierunku, ciągnąc za sobą pseudoskórzany plecak. Nawet się nie witając, prowadzi ją do toalety i stawia przodem do lustra. Dopiero teraz Laura uświadamia sobie, że deszcz zmył cały korektor i rozmazał tusz do rzęs. Monika wciąż nic nie mówiąc, wyjmuje z plecaka kosmetyczkę, która zajmuje przynajmniej połowę miejsca na książki.
- A teraz opowiadaj.
Laura dobrowolnie poddaje się zabiegowi przyjaciółki, cichym głosem opowiadając co jej się stało.
- Zaprosił Cię gdzieś, a Ty odmówiłaś?!
- Tak.
- Co z Ciebie za idiotka! Przecież Ci się podoba, a ty... Och, wiesz, że możesz nie dostać drugiej szansy?! - trajkocze Monika.
Nie są Ciebie warci. Pamiętaj o tym.
- A po co mi ona?
- Zachowujesz się jakbyś kompletnie postradała zmysły...
Może postradała. Pije mocną kawę z termosu przeglądając e-dziennik. Same szóstki i piątki. Żadnej rysy, plamy na honorze Innych.
- Co ubierasz na bal gimnazjalny? Halo, Laura, ty mnie w ogóle słuchasz? - głos Moniki staje się słabszy, jakby traci zainteresowanie sprawami przyjaciółki. Albo jest smutna.
- Słucham. Nie idę na bal.
On nadejdzie wcześniej.

***

Dawniej...

- Monika, chodź tu na chwilę!
Dziewczyna wyszła ze złością z łazienki. Ojciec to sobie zawsze czas znajdzie! Akurat robiła pasemka, żeby urozmaicić te nudne włosy.
- Tak, tato?
Stał już ubrany w mundur i wpatrywał się w zdjęcie klasowe, które niedawno przyniosła do domu. Rodzice byli strasznie podekscytowani obejrzeniem jej nowej, gimnazjalnej klasy.
- Kim jest ta dziewczynka? - wskazał jedną z ulizanych kujonek w miarę modnych ciuchach. Musiała wysilić pamięć, żeby przypomnieć jej imię.
- Laura Stępień, a co?
- Tak myślałem. - ojciec zapatrzył się tępym wzrokiem w fotografię. Dziewczyna zaczęła powoli wycofywać się z pokoju.
- Prowadziłem sprawę jej matki....
- Kolejna drobna złodziejka, korupcja, a może nie miała tablicy rejestracyjnej?
- Powiesiła się.
Monika zamilkła, a zdarzało się to bardzo rzadko. Biedna Laura. Biedne dziecko.

***

Profesor Erykowski wolnym krokiem przechadza się między ławkami. Uczniowie starają się jak najciszej wyjmować potrzebne do lekcji przybory. Laura opiera głowę na ręce i przymyka oczy. Nieprzespane noce odbijają się na jej stanie, pomimo przyjętej kofeiny. Monika szturcha ją łagodnie w ramię.
- Masz projekt? - szepcze zakrywając twarz pasmem niebieskich włosów.
- Nie... Zapomniałam.
Przyjaciółka robi wielkie oczy, a ławka za nimi zaczyna cichą rozmowę okraszoną wieloma znakami zapytania. Laura nie ma projektu? Co się dzieje?
I tak nie będzie zbierał.
- I tak nie będzie zbierał - mówi pewnie Laura. Monika kręci głową z niepokojem.
Erykowski całą lekcję rozprawia o minusach socjalizmu. Nie wspomina ani słowem o projektach.

***

Dawniej...

Innych zaczęła słyszeć dokładnie 6 lat po rozstaniu rodziców. Tkwili w jej głowie jak złe, wciąż narzucające się wspomnienia. Pomagali jak radzić sobie z ludźmi. I wyjaśniali. Dlaczego matka odeszła, do czego sama została przeznaczona. Kim jest On - tego nigdy nie powiedzieli. Rozumiała, że to zbyt poufna i ważna informacja, by ją zdradzić. On był końcem, a ona - Jego początkiem...
Najpierw odrzucała tę rolę. Nie chciała jej, nie mogła się z nią pogodzić. Ale im starsza była, tym lepiej rozumiała, że nie da się tego odrzucić. Jej matka to zrobiła, lecz była słabym umysłem. A ona taka nie jest. Chciała jednak chronić przed sobą innych ludzi. A raczej - lubiła tworzyć wokół siebie aurę tajemnicy. Lubiła ich odpychać, lubiła uśmiechać się w duszy na myśl, że są Nieświadomi.
Pamiętnik musiała pisać, bo bez tego by nie wytrzymała.

***

Na biologii mają temat o chorobach cywilizacyjnych. Nie słucha, bo po co? Inni wszystko wiedzą, a wiedza Innych jest też jej. 

Dopiero, gdy Nowak mówi o depresji, zaczyna słuchać. Milczy, choć ma ochotę krzyczeć, pokazać, że wie o tym wszystko. Przecież nauczycielka nie miała styczności z taką osobą na co dzień. A ona? Ona miała. W końcu przechodzi do samobójstw.

- Osoba chora może w końcu być tak przybita, że nie będzie w stanie dłużej sprostać obowiązkom normalnego życia.

- Proszę pani, mam pytanie.

- Tak, Moniko?

- Dlaczego samobójcy często tną się w poprzek żyły, skoro jedno, porządne cięcie wzdłuż może załatwić wszystko?

Nauczycielka wydaje się równie oszołomiona co klasa, lecz odpowiada profesjonalnie:

- To jest samookaleczanie, czyli osobie chorej ból sprawia przyjemność. Jest to raczej wołanie o pomoc, a nie chęć śmierci...

Głuche wołanie.

Laura naciąga jeszcze mocniej rękaw swetra.

***

Nie widuje Adama przez następny tydzień i...

I bardzo dobrze.

I bardzo dobrze jej z tym.

***

 Tego cholernego dnia budzi się z gulą w gardle i jeszcze bledszą twarzą niż zwykle. Przynajmniej spała. Powinna nie iść do szkoły, ale ciągnie ją tam jakaś nieokreślona siła. 

I sześć lekcji mija bezproblemowo, jeśli nie liczyć niezapowiedzianej kartkówki z chemii. Później jest tylko biologia. Siedzą w ostatniej ławce, poza podejrzeniami ostrego nauczyciela. Ale lekcja jest nudna, więc może podyskutować trochę z Innymi. Przecież tego nikt nie usłyszy.

"Jaki jest właściwie los Moniki? Nigdy nie wspominaliście co On zaplanował..."

Zginie zanim On się ujawni. Zostanie zakładniczką, aby jej ojciec wypuścił jednego więźnia. Jednak nie dotrzymają umowy.

"Nie może jej pomóc?"

Nieświadomi nie są godni pomocy. Ona niczym się nie różni.

- A panienka Laura to co? Z głosami w głowie rozmawia?

- To pan wie? - podnosi na nauczyciela zdumiony wzrok. Nie przypuszczała, że istnieją Świadomi poza nią. A może jest jednym z Innych? Może to część rozmowy toczonej tylko w myślach?

Klasa wybucha śmiechem.

- Panienka pójdzie do dyrektora.

Wydałaś nas. Jesteś tak podobna do Nieświadomych. Taka słaba.

Wybiega z klasy, trzaska drzwiami, przemierza korytarz, płacze, płacze, płacze, na zewnątrz dopada ją wiatr i... tak, deszcz, już nie widzi nic, idzie po omacku, po ulicy zlewającej się z łzami, po kałużach, po całym tym nędznym świecie...

- Laura?

Adam. Już sama nie wie co robi, czuje dreszcze i wodę. Nie docierają do niej słowa chłopaka, nie słyszy nic poza chichotem, piekielnym śmiechem rozdzierającym czaszkę. Przytula ją. On powstanie. Drży, drży w jego ramionach, słyszy słowa pociechy. Wierna służka Pana. Prowadzi ją w stronę domu, ciepła. Ale ona ciągle nie słucha, nie kontaktuje, nie ma siły. Świadoma.

- Laurko, co się dzieje?

- Jesteś moim całym światem.

I widzi ten obraz sprzed lat.

  

***

Dawniej...

Matka zabrała ją wtedy nad jezioro. Woda była zimna i tylko wiosenne, rażące słońce zachęcało do kąpieli. Zdjęły z siebie wszystko oprócz kostiumów kąpielowych. Matka kupiła jej wtedy nowy o kolorze tak intensywnej czerwieni, że aż raził po oczach. Nie komponował się z zielenią trawy ani błękitem nieba. Zastanawiała się później, czy to nie on zniszczył wtedy jej życie, tak prosto jak niszczył krajobraz. Ale skrawek materiału nie mógł odpowiadać za to, co powiedziała jej matka.
Gdy były już wykąpane i przebrane, słońce zaczęło zachodzić. Obserwowały jego majestatyczne odejście jedząc winogrona. Pamiętała ogromną liczbę barw, które odbijały się na tafli wody. Pamiętała smak owoców - zbyt twardych i niesłodkich. Pamiętała wreszcie zamglony wzrok mamy, jej niepewny uśmiech. I słowa.
- Laurko, ja i tata... My... Już nie będziemy razem.
Kawałek winogrona stanął jej w gardle.
- Ale... Tak na zawsze?
- Tak. Jesteś jedynym co mi zostało. Moim całym szczęściem, światłem i nadzieją. Moim całym światem.
Płacze.
Chwilę później zaczyna padać.

***

- Laurko, chcesz winogrono? - nie wie, czy on wypowiada te słowa, czy słyszy je w głowie, ale dobrze zna odpowiedź.
- Nie, dziękuję.
- Co się stało? Bredziłaś coś wcześniej, ale nic nie zrozumiałem. Odzyskuje nad sobą kontrolę. Stoją tuż przed jej domem i może tylko dziękować, że nie zostawiła kluczy w torbie.
- To nieistotne. Dzięki... za wszystko.
- Jutro nie masz dentysty? - czy w jego głosie słyszy kpinę?
Zgódź się. To jemu potrzebne.
- Nie mam.
- Może w końcu się ze mną umówisz?
NIE jest taki sam jak wszyscy. Myliliśmy się.
- Z wielką chęcią - unosi kąciki ust. Panuje nad głosem.
- To jutro o 16 po Ciebie przyjdę - całuje ją w policzek i odchodzi. Jutro jest sobota.
Sobota, 16:00. Sobota, 16:00. Nic już jej nie zostało prócz tych dwóch słów.

***

 Dawniej...

Jej cały świat nie był tak ważny, żeby postanowiła dla niego żyć.

***

 

Nie przyszedł.

***

Kamienny krąg stoi tam od czasów cywilizacji łużyckiej. Archeolodzy dawno wykopali co się dało i stracili nim zainteresowanie. Nie można tego powiedzieć o okolicznych menelach, więc wokół leżą kawałki butelek w różnych kształtach i kolorach. Mogą spowodować pożar, ale nikogo to nie obchodzi.
Szczególnie Laury, która idzie tam tylko w jednym celu. Obudzić Go. W tej chwili. Niech powstanie, niech ona odzyska to, co straciła jej matka. Niech ją zobaczą - wierną służkę, Świadomą, która wypełniła swoją misję.
Na razie stara się unikać szkła i korzeni. Nie wzięła latarki, a drzewa skutecznie tłumią blask księżyca.
Już niedługo to wszystko się skończy.
Uśmiecha się bestialsko. Ludzie jej zapłacą za swoją głupotę, nieświadomość.
Tata za to, że dał matce umrzeć i nie wypełnić misji.
Adam za zlekceważenie jej uczuć.
Monika za przyjaźń powodowaną litością.
Zapłacą.
Drewno już tam jest. Suche, choć od godziny siąpi deszcz. Wie, że to dzieło Innych, ale ona ma je dopełnić.
Wyciera policzki z pojedynczych łez.
Gałązki szybko zajmują się ogniem, roznieconym raptem jedną zapałką. A ona wyciąga żyletkę.
Pierwsze cięcie jest płytkie, poprzeczne. Takie, do jakiego się przyzwyczaiła. Niemal nie boli.
Mocniej. Wiesz, że On tego potrzebuje.
Przypominają jej się słowa Moniki: "Po co ciąć się wielokrotnie, skoro wystarczy raz, a wzdłuż żyły?". Wzdłuż żyły. Drugie cięcie jest już mocne i zdecydowane. Ból zwala ją z nóg na kolana. Upadając, wsadza rękę do ognia. Krew podsyca jasny płomień. Czuje ją ustach. Ubrania nią przesiąkają. Płacze krwią jak Jezus w Ogrójcu, dobrze wiedząc co zrobiła.
Spisałaś się na medal.
Ogień wzrasta, zajmuje okoliczne drzewa. Pochłania je bardzo szybko, aż pozostają jedynie sterty popiołu. Zgięta z bólu, nie potrafi się podnieść. Żar muska złowrogo jej twarz. Krew paruje.
Bardziej czuje niż widzi sylwetkę wyłaniającą się z płomieni. On podnosi ją za włosy na swoją wysokość. Zaciska oczy, ból przeszywa całe ciało.
- Panie, ja nie jestem godna...
On zaciska dłoń na jej szyi. Traci oddech. Stara się otworzyć oczy, ale otacza ją nieprzenikniona ciemność. Czuje łzy na policzkach i... Krople deszczu.

***

Dawniej...

Zastali ją w mieszkaniu, powieszoną na grubym sznurze. Zwłoki znalazła sąsiadka, rozemocjonowana kobieta, która średni wiek miała dawno za sobą. Widać było, że przesłuchanie ją cieszy, wydawała się niemal dumna.
- To była chora kobieta, proszę pana. Mąż od niej odszedł, dziecko odebrali, to się głupia powiesiła. Ja tam, proszę pana, zawsze powiadam, że trzeba być silnym bez względu na okoliczności...
Zmęczony posterunkowy popatrzył na swego przełożonego z prośbą w oczach. Ale ten wpatrywał się pusto w porzuconą kartkę A4.
Dłużej tak nie mogę. Przepraszam Cię, Laurko.
To było typowe samobójstwo. Bardzo typowe.
I nic w nim fantastycznego.

***

Gdy ładna turystka poprosiła pana Włodka o nazbieranie jej zawilców, nie sądził, że nie zdoła żadnego znaleźć. Po słabym piwie (wypitym za zaliczkę w wysokości 3 złotych) poszedł w las z rozwalonym koszykiem i zaciętym wyrazem twarzy. Zagłębiał się coraz bardziej w znane miejsce, wypatrując białych płatków pośród  świeżej zieleni paproci. Alkohol szumiał mu w głowie, ale nie zakłócał trzeźwości myśli. Wypił zdecydowanie za mało. Niemal podświadomie kierował się w stronę kręgu. Przypominały mu się chwile spędzone tam z kolegami, gdy jeszcze nie musieli zrywać będących pod ochroną kwiatków, żeby się dobrze upić. Powracając do marzeń, niemal potknął się o coś. Albo raczej - o kogoś. Na wilgotnej od deszczu ziemi leżała dziewczyna koło szesnastki. Jej ręce pokrywała rozcieńczona krew. W osoczu była także koronkowa spódnica, założona pewnie na specjalną okazję. Wokół dziewczyny leżało mokre drewno. Upuszczona żyletka lśniła w promieniach słońca, które zdołały przedostać się przez drzewa. Była blada, a jej usta posiniały. Nie wyglądała jakby miała się obudzić, o nie.
W jego stronę powiał wiatr, przynosząc ze sobą słodkawo-mdlący zapach. Zapach śmierci.

***

- Monia, ktoś do ciebie!
Dziewczyna niechętnie oderwała wzrok od książki. Kto tym razem? Koleżanka po lekcje? Maltretowana żona wysłana przez tatę na herbatkę? A może setna przyjaciółka mamy, której nie chce się czekać w salonie na fryzurę, więc woli w ich domu?
Schodząc ze schodów, spojrzała w lustro. Wyglądała fatalnie. Była w pogniecionych do granic możliwości spodniach i za małej bluzce. Jeszcze te podkrążone oczy... Zupełnie jak... Nie. Nie mogła o niej myśleć.
Z rozmachem weszła do przedpokoju, układając usta w wyćwiczony uśmiech, na wypadek gdyby była tu maltretowana żona. Ale nie.
Wysoki i ciemnowłosy, stał tam z rękami splecionymi za plecami. Był ostatnią osobą, jaką spodziewała się zobaczyć.
- Wiesz co się dzieje z Laurą? Nie odbierała ode mnie ani nie odpisywała...
Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. Nie wiedział. Nie mógł wiedzieć. Nie, powinien.
- Nie żyje.
Łzy napływają jej do oczu, choć czuła ulgę. Ulgę i wielką, niewyobrażalną pustkę.

***

Schizofrenicy miewają omamy, częściej słuchowe niż wzrokowe. Czasem głos grozi im, każe coś zrobić, zwykle jest to niebezpieczne dla chorego (np. samookaleczenie) lub innych. (...) Chory może żyć w przekonaniu, że ma kontakt z istotami pozaziemskimi, uważać, że jest kosmitą czy bogiem i ma do spełnienia ważną misję. Próbuje sprostać zadaniu z ogromnym poświęceniem, co bywa szkodliwe dla niego i dla otoczenia. 

(źródło: Poradnik Zdrowie)

***

Deszcz znów zaczął padać, zalewając ziemię nieprzebraną ilością wody. A ludzi - nieprzebraną ilością znaków zapytania.

~~~
Hej. Uważam to opowiadanie za jedno z moich najlepszych. Bohaterowie są co prawda schematyczni, ale polubiłam je, a rzadko zdarza mi się lubić coś, co tworzę. Postanowiłam pisać opowiadania w całości je wrzucając, bo inaczej nie chce mi się kontynuować. Następne będzie trochę normalniejsze (co mogę zdradzić - kontynuacja Nienawistnej słodyczy, która dzieje się 9 lat później...). I BŁAGAM o komentarze. Serio. Pod tym opowiadaniem to cholernie ważne.
Wasza /Caxi

Recenzja VI

D.J. MacHale 'Pendragon: Wędrowiec'

Robert 'Bobby' Pendragon ma teoretycznie wszystko czego tylko przeciętny czternastolatek może pragnąć. Jego najbliższa rodzina jest całkiem znośna, w szkole nieźle mu idzie, jest popularną gwiazdą koszykówki (jedyny powód, dla którego można go nie lubić - mam uraz do tego sportu XD), a do tego ta cudowna Courtney Chetwynd, w której jest zakochany od czwartej klasy w końcu odwzajemnia jego uczucie!
No i jest jeszcze wujek Press. Pojawia się rzadko, ale jest zdecydowanie równym gościem. I zdecydowanie bogatym. Gdy nagle pojawia się i prosi Bobby' ego o pomoc, ten nawet nie podejrzewa, że będzie się ona równała zostaniem twarzą rebelii w innej strefie zwanej Denduronem oraz użeraniem się z upartą wojowniczką Loor...

Jest to dość stara książka, po którą sięgnęłam po raz kolejny, aby sobie przypomnieć i przy okazji Wam ją przedstawić. Kocham, wielbię, uwielbiam, wyznaję. Czyta się ją szybko, ale tu muszę upomnieć, żeby nie brać się za nią przed snem. Książka jest zbyt wciągająca, nie mogę się  (za każdym razem!) oderwać.

Bohaterów moim zdaniem nie da się nie lubić. Nawet głównego Bad Assa i głównego bohatera, a tu muszę upomnieć, że o ile tego pierwszego wielbię niemal zawsze, to co do drugiego mam wygórowane ambicje.
Ciekawie zakreowane są postacie kobiece, ponieważ w całym cyklu nie znajdzie się słabej psychicznie osoby płci pięknej. Nieważne czy są z Ziemi, czy z Zadaa, to przede wszystkim silne i niezależne bohaterki.

Niestety, pojawia się tutaj trójkąt miłosny, który jest już nawet oczywisty w opisie, ale nie przeszkadza on tak jak to mają trójkąty w zwyczaju. Być może z tego powodu, że wszystkie postacie się lubi i nieważne jak ten romans się rozwinie, będzie się zadowolonym (znaczy się - tak było w moim przypadku...).

Styl jest lekki i taki nastolatkowy, bo wydarzenia z różnych stref są przedstawione jako dziennik Bobby'ego, za to wydarzenia z Ziemi mają narrację trzecioosobową. W pewnym momencie czytania dzienniki zaczęły mi się nudzić i zajęłam się fragmentami obyczajowymi xD Było to jednak w innej części.

Podsumowując - Cykl polecam z całego serca i całej duszy. Muszę dorwać jeszcze 4 części :3

***
Skończyłam dawno zaczętą reckę ;) Anelim jak na razie zawiesiła działalność, ale udziela się na fanpage'u.
/Caxi

...

Hello! It's me...
Zamierzałam napisać jakieś byle co, bo mam jeszcze 13 minut do końca wolnej lekcji informatyki. Jeśli chodzi o mnie, w najbliższym czasie nie pojawi się raczej nic konkretnego. Mam pomysły, ale ich realizacja przychodzi z wielkim bólem i irytacją. Niby mam fragment Bezwiednie, lecz jest krótki i niedopracowany, tak więc... nici. Nie potrafię napisać nic porządnego, co miałoby ponad dwie strony. Muszę się najwyraźniej kierować w stronę miniatur. Nic nie porzucam, tak jakby co. Po prostu brak Weny/natchnienia/głowy do tego wszystkiego.
Pozdro /Caxi
PS: Irlandia górą!

Ostatnie książkowe zawody /Caxi vol.1

Po tym, jak namęczyłam się nad tym cholernym opowiadaniem i miałam jeden komentarz (Julio, jesteś najlepsza!), zamierzałam napisać jedynie Nienawidzę was i olać tego bloga na miesiąc. Ale nie zrobię Wam tej przyjemności.

~~~

Witajcie w moich ostatnich zawodach książkowych. Miała być jedynie Herbata z jaśminem, ale napatoczyła się Czerwona królowa, więc będzie o tych dwóch niemal różnych książkach. Niemal? Tak, bohaterki są bardzo podobne - pyskate, wkurzające, buntownicze. Ale po kolei. Dziś Herbata z jaśminem.

Agnieszka Gil, Herbata z jaśminem

 Jak bardzo ta książka mnie zawiodła najlepiej pokażę analizując po kolei jej przyciągający, miły opis.

Rodzinie Martyny daleko do ideału. Dziewczyna nie znajduje w niej oparcia i z zazdrością obserwuje nowych sąsiadów, tak radosnych i szczęśliwych. 

 Martyna (zwana, o mój Jason, Kurą ;-;) ma rodzinę alkoholików. Ale nie zauważyłam u niej zazdrości czy też smutku przy obserwowaniu sąsiadów. Ona ich nienawidzi i (spoiler) porwała im psa! Ja myślałam, że ona będzie po nocach płakać czy coś w tym stylu, a ta porywa psa. Zastanawiam się po co umieszczono zdanie o sąsiadach jako drugie, skoro ten wątek jest zrzucony na dalszy plan.

Kura, główna bohaterka -.-

 

Ona nie może liczyć na zbyt wiele rodzicielskiej miłości, dlatego akceptacji i ciepła szuka w kontaktach z obcymi. Jednak nieufność oraz wrodzony pesymizm utrudniają jej tworzenie bliższych więzi, nawet z ludźmi, na których jej zależy…

 Jednak jej nieufność i wrodzony pesymizm są strasznie naciągane i sztuczne. A bliskość, akceptacja i ciepło poszukiwane przez bohaterkę? Chodzi chyba oto, że ciągle chce iść z kimś do łóżka, bo to (oraz marnie skonstruowana przyjaźń) są jej jedyne relacje z obcymi. A z rodziną? 

 Bardzo dojrzałe trzaskanie drzwiami i pyskowanie.

Czy komuś wreszcie uda się dotrzeć do serca dziewczyny i nauczyć ją optymizmu? A może nawet ofiarować miłość i zapewnić poczucie bezpieczeństwa, o których tak marzy?
Agnieszka Gil opowiada o dojrzewaniu, trudnej sztuce radzenia sobie z własnymi uczuciami oraz umiejętności dostrzegania jasnych stron w życiu.

 Pretendentów do serca Martyny/Kury było trzech (bo dwóch to dla niej za mało):

• Grześ/Żeluś - gościu z ulizanym fryzem, nienagannie wyprasowanymi spodniami, drogą gitarą. Jest strasznie nieporadny, a Martynka nie zostawia na nim suchej nitki swoimi ripostami. Od początku (czyli 18 strony, kiedy byli razem) jest mi go bardzo żal, ponieważ rozumiałam, że nie będzie z tą idiotką.
• Leon <3 <3 - blondyn, chodzi z rozwianymi połami płaszcza, jest tajemniczy, romantyczny i ekscentryczny. Jak ja chciałam, żeby ta debilka go pokochała, żeby tylko był szczęśliwy. Ale ona kilkukrotnie sobie z niego zadrwiła, a potem zapomniała na rzecz innego. Leon robił dla niej wszystko, nazywał księżniczką... 
• Maciek - 6 lat starszy korepetytor Kury. Według narratora to on był odpowiedni, by ofiarować miłość i poczucie bezpieczeństwa. Czy tylko we mnie budzi odrazę, że miłość 17-latki do 23-latka, jest pokazywana jako bardzo dojrzała i trwała, choć Martynka sama nie wie co czuje do Leona? -.-

Podsumowanie związku Martyny z Maćkiem

 Rada na przyszłość: to, że bohaterka zmywa makijaż i przestaje chodzić w czerniach, nie oznacza od razu, że dorosła oraz zaczęła patrzeć optymistycznie na życie -.-

Podsumowując: Książka jest beznadziejna. Bohaterka tylko irytuje, jedyną dobrze zakreowaną postacią jest Leon (zaczynam lubić to imię ^^), a wątki romantyczne są skopane. Sięgać tylko na własną odpowiedzialność.

Dziś krótko, ale Czerwoną królową postanowiłam opracować mocno /Caxi