Wiersz #3

Impreza

Wirowałam

Wirowałam jak cyklon pchnięty w ruch skrzydłami motyla

Wirowałam

Skakałam

Unosiłam się. 

I ludzie byli wokół roześmiani jak młode kwiaty 

Tak sztywni z początku

I tak żywi gdy do ich mózgu dotarły cząstki ognia. 

Wirowałam

Rzucałam emocjami, choć one wciąż oblepiały mnie

Jak miód, który nie chce się zmyć i wabi pszczoły. 

Lecz znalazłam niepamięć 

Zdobyłam wolność

Beztroskę

Więc wciąż byłam ta co kiedyś 

I choć umysł mój nigdy nie lśnił tak jasno

Ja wirowałam

Udając

Że i mnie palą cząstki ognia

Przyjęłam je jak gorzkie przyjaciółki 

Popijając słodkimi nieznajomymi. 

Wirowałam. 

I gdy nie miałam już sił szukałam spokoju w słowach. 

Patrzyłam 

Na ludzi

Ich radość

Beztroskę

I wreszcie

Działałam wedle chęci, niewzruszona

I wreszcie

Było mi wszystko jedno. 

Czy trzeba tak cierpieć by znaleźć siebie? 

***

Hej, co prawda wczoraj byłam na najgorszej imprezie w moim życiu (choć bawiłam się tak źle głównie z własnej winy), ale na ogół kocham chodzić na dzikie inby i zapominać, tonąć w muzyce i adrenalinie XD. Ten wiersz powstał po jednej z takich mocnych imprez i wyjątkowo jest biały oraz nieco pogmatwany (wpływ poezji Sylvii Plath). 

~Anelim