Opowiadanie I

To takie krótkie opowiadanie na początek. Ma charakter fragmentu powieści, ale do żadnej nie należy. Nie wiem czy taki typ istnieje, jak nie, cóż, sama go wymyśliłam. Ale nie przedłużając...


*

„On powróci”

Biegła wąskim korytarzem. Czas naglił. Jeśli nie zdąży przed zamknięciem wrót, nie uda jej się zdobyć klucza, plan nie wypali, a ujawnienie wrogom, że żyje, zda się na nic. Viang'hanie nie powinni o tym wiedzieć. A jeśli już wiedzieli trzeba było odebrać im ich najsilniejsze narzędzie. Klucz.

Wpadła do okrągłego pomieszczenia, przesiąkniętego słodkim, dziwnym zapachem. Wysiliła umysł i ze zdziwieniem dostrzegła brak magicznych zabezpieczeń. Powinno się tutaj od nich roić! Powoli i ostrożnie podeszła do ozdobnej, szklanej gabloty, stojącej pośrodku komnaty. Zamarła. Klucza tam nie było.

- Tego szukasz, Ślicznotko?

Obróciła się szybko, wyszarpując nóż zza pasa, gotowa do rzutu. I zawahała się. Bo w drzwiach stał chłopak o długich, ciemnych włosach, szpiczastych uszach i nieprzeniknionych oczach. W dłoni ściskał łańcuszek, na którym podrygiwał klucz. Uśmiechał się. Pięknie się uśmiechał. Przed oczami dziewczyny zadrgały wspomnienia.

- Znowu ty. - warknęła.

- Mógłbym powiedzieć to samo. - wyszczerzył zęby. - Powinnaś nie żyć.

- Niełatwo mnie zabić.

- Wiem. - przez jego twarz przemknął cień, a ton głosu zmienił mu się nagle. - Myślałem wtedy, że to koniec. Widziałem jak pochłaniają cię płomienie, jak bezpowrotnie toniesz w odmętach lawy... - spojrzał na nią, przekrzywiając nieco głowę. - Jak mogłaś mi to zrobić?

Uśmiechnęła się. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu sprawiało jej radość, że się martwił. Że mu zależało. Był wrogiem, ale Maeliane pragnęła jego uwagi, jak niczyjej innej.

- Mi też nie było łatwo. - mruknęła z przekąsem.

Elf zamyślił się.

- Bolało. - westchnął. - Ale teraz widzę, że martwiłem się niepotrzebnie. - zamilkł na chwilę. Maeliane była świadoma uciekającego czasu, wręcz czuła jak przecieka jej przez palce. Wysyłała coraz silniejsze telepatyczne impulsy, ale bez skutku. Chłopak mówił dalej. - Wiesz, wtedy coś do mnie dotarło. - ton jego głosu zmienił się. Dziewczyna zdała sobie sprawę, że rozchyla usta w zdumieniu i niemo błaga, by nie wypowiadał tych słów. Słów prośby, którą będzie musiała odrzucić. Przewidziała to i była przygotowana na stłumieniu uczuć i skupieniu się na misji. Ale to bolało. Mimo wszystko. Bo usłyszała słowa, które rwały jej serce. - Skończmy tę walkę, Maeliane. Przecież tu nie chodzi o nas. Dwa rody i tak będą walczyć w swej bezsensownej grze. A my jesteśmy pionkami. Bardzo silnymi, ale tylko pionkami.

- Nivren, błagam, przestań...

- Nie! Nie przerywaj mi! - zacisnął klucz w garści i spojrzał na nią z wściekłością. Mięśnie napięły mu się. Był taki słodki, gdy się gniewał. - Będę mówił, a ty masz mnie słuchać! Otwórz oczy! Moglibyśmy uciec. Moglibyśmy... być razem.

- Mylisz się. - wypowiadała sucho słowa, a każde coraz bardziej raniło jej serce. Telepatyczne wezwania wreszcie spotkały się z odpowiedzią. - Stąd nie ma ucieczki. A my nigdy nie będziemy mogli być razem.

- Ja cię kocham, dziewczyno!

Gryf wyskoczył z korytarza, rzucił się na chłopaka. Maeliane wysłała mu konkretne nici umysłowe, żeby nakierować go na klucz. Elf wyciągnął błyskawicznie miecz i zaczął walczyć. O ułamek sekundy za późno. Był doskonałym wojownikiem, ale dziewczyna zbyt odwróciła jego uwagę, a gryf podkradł się tak niepostrzeżenie, że całkiem go zaskoczył. Klucz wyleciał z ręki chłopaka. Maeliane skoczyła i chwyciła łańcuszek. Nivren usiłował go jej odebrać, lecz gryf przyszpilił go do ziemi.

- Rifa, zbieramy się stąd! - krzyknęła dziewczyna, a gryf posłusznie skoczył ku niej, odbierając wpierw chłopakowi broń. Maeliane podeszła do elfa. Wściekły i rozdrażniony chłopak przysuwał się do ściany. Podniosła nóż. W jego oczach niedowierzanie mieszało się ze złością, nutą strachu i rosnącą, niezdrową ciekawością. Dziewczyna zagryzła wargę, zacisnęła palce na rękojeści. Nie, nie da rady. Znowu. Nóż wypadł z jej ręki, brzęknął o podłogę. Odwróciła się i wskoczyła na gryfa, słysząc za sobą szyderczy, lecz nadal piękny i srebrzysty śmiech elfa.

- Nie dasz rady, co? Wciąż udajesz, że nic nas nie łączy, a jednak nie potrafisz mnie zabić.

Gryf się wznosił, gdy mówiła cicho:

- Nie. To przez to coś, tutaj. - klepała dłonią w serce.

Był elfem, usłyszał. Uśmiechnął się. Nie zaprzeczała; ten uśmiech był piękny, urzekał ją. Odwróciła głowę, by o nim zapomnieć. Nic nie pomogło.

Zaklęciem rozwaliła sufit. Uciekali. Miała klucz. Mocno ściskała go w dłoni i z chorym, triumfalnym uśmiechem wyobrażała sobie miny Viang'hanów, gdy zobaczą jego brak. Nivrenowi z pewnością mocno się oberwie. To budziło w niej mieszane uczucia. Nie wiedziała, czy cieszy się, czy żal jej elfa. I tak liczył się tylko klucz.

Ale bała się. Bo chłopiec ją widział, wiedział, że żyje. A ona wiedziała, że on powróci.

*

~Anelim